Rebecca Solnitek ederto adierazten du liburu honen zentzua oinez ibiltzearen historia amateurra dela esatean, ibiltzearen ekintza berau amateurra den bezala. Metafora ibiltari egoki bat erabiltzeko, ibiltzeak esan nahi du, baimenik gabe, askotariko alorretan – Anatomia, antropologia, arkitektura, lorezaintza, geografia, historia politiko eta kulturala, literatura, sexualitatea, erlijio-ikasketak – barneratzea, eta, bere bide luzeari jarraituz, horietako bakar batean ere gelditu gabe; izan ere, ezagutza-eremu bat eremu erreal gisa imajina badaiteke – uzta zehatz bat ematen duen eremu errektangular bat, perfektuki mugatua, eta kontu handiz landua – ibiltzearen gaia, ibiltzea bera bezala, ez du mugarik”.

Ibiltzearen edertasuna bere sinpletasunean datza. Geure buruarekin eta ingurunearekin konektatzeko gaitasunean, txikiaren, geldoaren, inperfektuaren edertasuna erakutsiz, aske sentiaraziz eta mugiaraziz.

Abiadura, presa eta, are gehiago, urgentzia gailentzen direneko gizarte honetan, oinez ibiltzea alternatiba gisa aurkezten zaigu, landu beharreko arte moduko bat, gure bizi-beharrak gure ingurukoekin egokitzeko aukera ematen digun artea, bideaz, urratsez urrats, presarik gabe gozatzen dugun bitartean.

Machado poetak esana da, ibiltaria ez dago biderik, bidea ibilian egiten da. Goza dezagun, beraz, ibiltzearen eta ibiltzearen zentzua ulertzeko bideaz.